Κανένας υποτιθέμενος δανεισμός δεν έχει δαπανηθεί προς όφελος, για τις ανάγκες και προς το συμφέρον του Έθνους και του κυρίαρχου Ελληνικού Λαού.
Το υποτιθέμενο χρέος της Ελλάδος δεν έχει δημιουργηθεί από τον Ελληνικό Λαό και δεν έχει ερωτηθεί, ούτε καν ενημερωθεί ο Ελληνικός Λαός για να υπογραφεί οποιοδήποτε δάνειο από οποιονδήποτε.
Τα χρήματα που υποτίθεται πως έχει δανειστεί η Ελλάδα δεν έχουν δοθεί ή δαπανηθεί προς όφελος του Ελληνικού Λαού και ουδέποτε ενημερώθηκε ο Ελληνικός Λαός για το πού δόθηκαν και πώς δαπανήθηκαν και από ποιους.
Όποιο ποσό και αν εισέρρευσε στα δημόσια ταμεία καταναλώθηκε από αυτούς που τα έφαγαν μαζί με τον Πάγκαλο και την παρέα του, ήτοι από 1,5 περίπου εκατομμύριο κρατικοδίαιτους πελάτες και διαπλεκόμενους του πολιτικού συστήματος.
Αν θέλουν οι υποτιθέμενοι δανειστές να γίνει η αποπληρωμή τους να κατασχέσουν τις πολυτελέστατες επαύλεις των πολιτικών και των στελεχών των ΔΕΚΟ και των δημοσίων υπηρεσιών, αλλά και να δεσμεύσουν τους λογαριασμούς που έχουν όλοι αυτοί στο εξωτερικό. Εκεί υπάρχουν αρκετά δισεκατομμύρια.
Μόνο, να το κάνουν γρήγορα γιατί όταν έλθει Ελληνική διακυβέρνηση στον τόπο, οι υποτιθέμενοι δανειστές μας δεν θα προλάβουν να πάρουν ούτε δραχμή από πουθενά. Όχι τα σύνορά μας δεν θα μπορούν να περάσουν, αλλά ούτε και στο τηλέφωνο δεν θα μας βρίσκουν!
Βάσει οικονομικής ορολογίας, Απεχθές Χρέος (odious debt):
είναι μια θεωρία στο διεθνές δίκαιο, σύμφωνα με την οποία το δημόσιο χρέος που προκύπτει από ένα καθεστώς, για σκοπούς που δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα ενός κράτους, δεν θα πρέπει να είναι δεσμευτικό στην αποπληρωμή του.
Τέτοια χρέη θεωρούνται προσωπικά χρέη του καθεστώτος και όχι χρέη του κράτους. Η έννοια μπορεί να θεωρηθεί ανάλογη με την ακυρότητα των συμβάσεων που έχουν υπογραφεί με καταναγκασμό.
Στην πραγματικότητα, αυτά τα χρέη δεν αποπληρώνονται ποτέ, επειδή οι άνθρωποι οι οποίοι ήταν στην εξουσία, είτε ανατρέπονται, είτε εκτελούνται, ή εξακολουθούν να αρνούνται να πληρώσουν.
Ο λόγος για τον οποίο το απεχθές χρέος δεν μπορεί να συνδεθεί με το έδαφος του κράτους είναι ότι δεν πληροί μία από τις προϋποθέσεις που καθορίζουν τη νομιμότητα των χρεών κράτους, δηλαδή ότι οι οφειλές του Δημοσίου πρέπει να πραγματοποιούνται, καθώς και τα έσοδα να χρησιμοποιούνται για την κάλυψη των αναγκών και των συμφερόντων του κράτους.
Πιο συγκεκριμένα, οι τρεις όροι για να χαρακτηρισθεί απεχθές ένα χρέος είναι:
Τέτοια χρέη θεωρούνται προσωπικά χρέη του καθεστώτος και όχι χρέη του κράτους. Η έννοια μπορεί να θεωρηθεί ανάλογη με την ακυρότητα των συμβάσεων που έχουν υπογραφεί με καταναγκασμό.
Στην πραγματικότητα, αυτά τα χρέη δεν αποπληρώνονται ποτέ, επειδή οι άνθρωποι οι οποίοι ήταν στην εξουσία, είτε ανατρέπονται, είτε εκτελούνται, ή εξακολουθούν να αρνούνται να πληρώσουν.
Ο λόγος για τον οποίο το απεχθές χρέος δεν μπορεί να συνδεθεί με το έδαφος του κράτους είναι ότι δεν πληροί μία από τις προϋποθέσεις που καθορίζουν τη νομιμότητα των χρεών κράτους, δηλαδή ότι οι οφειλές του Δημοσίου πρέπει να πραγματοποιούνται, καθώς και τα έσοδα να χρησιμοποιούνται για την κάλυψη των αναγκών και των συμφερόντων του κράτους.
Πιο συγκεκριμένα, οι τρεις όροι για να χαρακτηρισθεί απεχθές ένα χρέος είναι:
- Nα έχει συναφθεί χωρίς τη συγκατάθεση του έθνους.
- Tα ποσά που εισέρρευσαν από το δάνειο να σπαταλήθηκαν με τρόπο που αντιβαίνει στα συμφέροντα και τις ανάγκες του έθνους
- O πιστωτής να ήταν ενήμερος των παραπάνω
Παράδειγμα:
Οι ΗΠΑ αρνήθηκαν να πληρώσουν το 1898 το χρέος της Κούβας που δημιουργήθηκε όσο ήταν υπό ισπανική κατοχή. Η Ισπανία επέμεινε ότι τα χρέη της Κούβας προς την Ισπανία πρέπει να αποπληρωθούν, ωστόσο οι ΗΠΑ αρνήθηκαν με την αιτιολογία ότι το χρέος συνεβλήθη υπό την απειλή βίας, άρα θεωρείται απεχθές χρέος.
Ανδρέας Χαϊκάλης
Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του
Κινήματος 3ης Απριλίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου